(Nausika II)
what words did you whisper
from the floor of your navel
falsely
and the voice
and the glint of heat
from your eyes and hands
I should have been burned
I should have left behind only
my smell
on the things and words
on the sound of the Earth spinning
night and day
night and day
on the axis of its solitary column
“I love you – forever – yours”
(Ναυσικά ΙΙ)
τι λόγια μου ψιθύριζες
από το βάθος της κοιλιάς σου
ψεύτικα
με τι φωνή
τι λάμψη θέρμη έβγαζαν
τα μάτια τα χέρια σου
έπρεπε τότε να είχα καεί
να είχα αφήσει πίσω μόνο
την μυρωδιά μου
πάνω στα πράγματα πάνω στις λέξεις
στην μουσική του ορίζοντα της γης περιστρεφόμενης
νύχτα και μέρα
νύχτα και μέρα
γύρω από την ακίνητη στήλη άξονα
«σ’αγαπώ-για πάντα-δικός σου»
—
Prelude
A stone on the seafloor white
rows of blue pebbles the face
above them in the water
the bobbing of the boat on the waves
the speed above the waves thrust of wind
we are flying
a lone seagull on a reef
a congregation of seagulls
endlessly calling will
from time to time
grow silent
like cicadas
whose incessant drone cuts off
at the moment of calm in midday heat
when from inside a car the drone repeats
faster
and you have forgotten everything
you cannot remember
the how
and now you’re forgetting the what
If only how was the reoccurrence of what
forgetting the moment is for you is a medicine
against
the finality of sorrow
an uncharted place where your head is covered
and you hear the singer of your life
words of Nobody
madman-rovings
air sea mistakes irreversible gifts
counting
you know well that self is a series of events
but have you learned yet that series of hows
is the wind?
Saint Lavrentios, 8/10/07
—
(Προοίμιο)
μία πέτρα στον βυθό άσπρη
σειρές από γαλάζια χαλίκια το μούτρο
πάνω τους μες στο νερό
η αναπήδηση της βάρκας στα κύματα
πάνω στα κύματα ταχύτητα του αέρα η ώθηση
πετάμε
ένα μοναχικός γλάρος στην ξέρα
συνέλευση γλάρων οι γλάροι κρώζουν ασταμάτητα
κατά περιόδους
σιωπούν
όπως τα τζιτζίκια
ο ασταμάτητος βόμβος τους απότομα παύει την ώρα
της μεγαλύτερης αιθρίας της ζέστης του μεσημεριού
με το αυτοκίνητο ο βόμβος των τζιτζικιών πιο συχνός
πιο συνεχής
πιο γρήγορος
τα ξέχασες όλα
δεν μπορείς να θυμηθείς
το πώς
αρχίζεις να ξεχνάς το τι
Aς ήτανε το πώς μία επανάληψη του τι
η λήθη των στιγμών για σένα φάρμακο
ενάντια
στου αμετάκλητου την λύπη
με καλυμμένο το κεφάλι σε τόπο αχαρτογράφητο
ακούς του εαυτού σου τον τραγουδιστή
λέξεις του Κανενός
δαήμονος ανδρός περιπλανήσεις
αέρα θάλασσα λάθη ανεπίστρεπτα δώρα
να αριθμεί
ξέρεις καλά ότι η σειρά των τι είναι εαυτός
αλλά άραγε να έμαθες πως η σειρά των πώς
είναι ο άνεμος;
—
Phoebe Giannisi is the author of six books of poetry, most recently Rhapsodia (Gutenburg, 2016) and was a 2015-2016 Humanities Fellow at Columbia University. She co-edits FRMK, a biannual journal of poetry, poetics, and visual arts. Find more at her website, http://phoebegiannisi.net/en/.
